Lyrics, Meaning & Videos: Po Drugiej Stronie, Portfel, co przy zyciu trzyma ang, Dom, co przy zyciu trzyma, WIĘKSZOSĆ LUDZI NIE DOMYŚLI SIĘ CO JEST TU NIE TAK, CO GDY NOCĄ USŁYSZYSZ PŁACZ DZIECKA?, monotonność, 6 DZIWNYCH LUDZKICH LĘKÓW „20” po jednej stronie i kreską dzielącą po drugiej stronie. Tabletkę można podzielić na równe dawki. 4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE 4.1 Wskazania do stosowania Nadciśnienie tętnicze Leczenie nadciśnienia tętniczego. Niewydolność serca Leczenie objawowej niewydolności serca. Ostry zawał mięśnia sercowego Ćwiczenia. Lateralizacja - typy, diagnoza, fakty i mity. Ćwiczenia. Termin lateralizacji niewiele może nam mówić, tak naprawdę jednak jest to nasza… stronność, czyli dominacja jednej strony ciała nad drugą, a dokładniej dominacja oka, ucha, ręki i nogi. Lateralizacja może być jednostronna, skrzyżowana, zaburzona…. Vay Tiền Nhanh Ggads. Słowa te, tak proste i czyste, napełniły nas jeszcze większym niż dotychczas poczuciem wielkiego szacunku dla życia. Przy tym zapewnienia, że ludzie o czystych umysłach i duchach nie muszą się obawiać śmierci, wydały się niewielkim pokrzepieniem wobec prawdopodobieństwa zniszczenia życia na planecie. Zapewne spowodowane to było niepełną wiedzą o samych sobie i brakiem zaufania do sił czuwających nad nami, by móc zachować całkowity spokój. Umocniło nas to ostatecznie w przekonaniu, że nasz pomysł, jakkolwiek niezwykły i nieprawdopodobny jest najlepszym wyjściem z sytuacji. Poza tym brak konkretnych wyjaśnień, zarówno ze sfery fizycznej, jak i astralnej, tym bardziej przemawiał za opuszczeniem Ziemi. Fenomen więc pozostawał wciąż niewyjaśnioną zagadką i zagrożeniem, którego realność nie dawała się zweryfikować, a równolegle prowadzone działania ratunkowe czynione były przez Rząd Światowy z pewną umiarkowaną powagą. W całej tej mieszaninie niepewności i poczucia zagrożenia postanowiliśmy nie czekać na odpowiedzi zmierzające w naszą stronę wraz z tajemniczym obiektem kosmicznym i zadbać o własne bezpieczeństwo, nie oglądając się na kampanię manipulacji świadomością ludzkości. Tak zatem szalony pomysł przerodził się w najlepsze rozwiązanie. Tego dnia, mieliśmy spotkać się wszyscy w małym domku nad jeziorem, by ustalić ostatecznie nasze role w całym przedsięwzięciu, rozstrzygnąć wszelkie wątpliwości dotyczące docelowego składu wyprawy. Wiedzieliśmy od początku, że nie wszyscy są zdecydowani, by zrobić to, co zostało zaplanowane. W chwili, gdy Tauril opowiedział o swoim pomyśle, było nas ośmioro – cała nasza paczka, która jakimś cudem od czasów studiów nie straciła ze sobą kontaktu. Wszyscy poznaliśmy się w tym samym mieście i chwilowo to samo miasto nas łączyło, mimo że nie wszyscy tam mieszkaliśmy. Zważywszy na to, że nasza grupa nie była najmniejsza, można było przypuszczać, że plan nie powinien napotkać zbyt dużych trudności. Wreszcie panujący wszędzie klimat stresu i narastającej paniki, był dla nas ironicznym sprzymierzeńcem, który ogółowi społeczeństwa odbierał nadzieję, zaś nam ją takim zamieszaniu, jakie zaczynało panować na świecie w ostatnich miesiącach, można było liczyć na sporo okazji do zdobycia potrzebnych rzeczy i dokumentów, niekoniecznie oficjalnymi drogami, korzystając z rozkładającej się struktury społecznych aparatów kontroli. Gospodarki z dnia na dzień zbliżały się do zapaści, ludzie spieniężali swoje dobra i wycofywali oszczędności, desperacko szukając sposobów na wykupienie się od zagłady, większość firm upadała, a potężniały tylko te, które obiecywały przetrwanie katastrofy w specjalnych miastach-bunkrach, budowanych pośpiesznie w kilku miejscach na świecie, oraz wszyscy inni, którzy sami nie wierzyli w zagładę i próbowali na ogólnej panice korzystać, sprzedając najróżniejsze patenty na można było wierzyć komukolwiek? My mieliśmy na to jedną odpowiedź, która kazała nam wziąć własne życia w swoje ręce. Ten zepsuty świat nauczył się już zarabiać na kłamstwie, strachu, panice, iluzji i jej wszelkich paskudnych wytworach, więc dla każdego, kto starał się posługiwać jedynie własnym rozsądkiem i umysłem, nie mogło w tym wszystkim być zbyt wiele prawdy. Rząd w zasadzie też nie starał się o prawdziwe dobro swoich obywateli, zresztą w obliczu tego, co nadchodziło, pozostawało mu jedynie stwarzanie iluzji i bagatelizowanie niebezpieczeństwa, tak by świat nie strawił się w chaosie sam, zanim urzeczywistniłaby się nadchodząca katastrofa.(Kevin Riepl – Hyperblast – Redux/ Unreal Tournament OST)Wszyscy pojawili się o wyznaczonym dla nich czasie, to znaczy w odstępach trzydziestominutowych, przyjętych dla zminimalizowania ewentualnych podejrzeń przypadkowych świadków. Pierwszy przybył Tauril, który do czasu pojawienia się pozostałych, zajął się przygotowaniem dla nich scenariusza wydarzeń, który miał przedstawić po zebraniu zespołu. Musieliśmy szybko zdecydować o tym, kto weźmie udział w wyprawie, a kto nie. Zorganizowanie wszystkiego wymagało koordynacji i precyzji oraz ścisłego zaplanowania czasu potrzebnego na każdy etap, tak byśmy mieli pewność, że całe przedsięwzięcie jest w ogóle możliwe do realizacji, wziąwszy pod uwagę czas, jaki nam pozostał. Pierwszą, więc rzeczą było ustalenie, kto decyduje się lecieć, a kto po równo czterech godzinach – ponieważ Arctu i Maya przybyli jak zwykle razem – byliśmy w komplecie. Ustaliliśmy wcześniej, że każdy ma się pojawić, bez względu na to, czy ma wątpliwości, czy nie. Ci, którzy nie byli zdecydowani, mieli do tego czasu podjąć decyzję i przedstawić pozostałym swoje postanowienia. Zobowiązaliśmy się także do utrzymania w tajemnicy naszych planów przez każdego, kto zdecyduje się późny wieczór i nadciągająca burza stworzyły wokół nas klimat powagi, a jednocześnie ukryły pod chmurami i w szarości zmierzchu, nasze zebranie i nasze rozedrgane emocje. Każdy czekał niecierpliwie na rozstrzygnięcie spotkania, bo każdy chyba chciał się przekonać, czy mamy szansę. Mogło przecież okazać się, że nie jesteśmy w stanie dokonać tego wszystkiego i trzeba będzie pogodzić się z tym, że musimy zostać i patrzeć, jak ginie nasz świat. Nie było to miłą myślą i dało się odczuć, że każdy kolejny przybywający do domku nosił tę obawę w sobie już od jakiegoś czasu, tak więc napięcie wypełniło do granic powietrze salonu, kiedy ostatnie z nas zatrzasnęło drzwi. – Wiecie, że nadciąga niezła burza? – Zapytał Saiph, zamykając drzwi.– Wiemy, i tym lepiej dla nas, nikt nie będzie się tu bez powodu kręcił! – uciął Tauril, po czym poprosił wszystkich by usiedli.– Możemy zaczynać? – Zapytał, przerzucając spojrzeniem po wszystkich obecnych.– Tak! – Odparło kilkoro z nas, pozostali skinęli lekko głowami.– Dobrze, więc. Pierwsze pytanie brzmi: kto zdecydował, że zostaje? Wiecie, że od ustalenia składu naszej załogi zależy powodzenie wyprawy, dlatego oczekujemy wszyscy stuprocentowych decyzji. Słucham was!W tym samym niemal momencie Saiph podniósł rękę. Wstał i po chwili ciszy powiedział:– Przyjaciele, nie mogę z wami lecieć, niedawno dowiedziałem się, że będę miał syna. Kobieta, z którą będę miał dziecko, nie może zostać sama, nie wiem, co zrobię, nie wiem, czy chcę z nią być, ale to dziecko to mój syn i urodzi się jeszcze przed katastrofą, a ja nie mógłbym żyć dalej, nie zobaczywszy swojego dziecka. Tak zdecydowałem. Jednak jeśli będę mógł wam pomóc, zrobię, co będzie możliwe. Życzę wam powodzenia!Po tych słowach usiadł i pochylił głowę, którą ukrył w dłoniach. Jego potężna postura nie pasowała do scen takich jak ta, kiedy wyraźnie czuł się bezsilny i zrezygnowany. Nie mówił nic, ale milcząc, wyraził wiele swoimi czarnymi jak węgiel oczami, których głębia potrafiła ujawnić więcej niż słowa. Po chwili podniósł skrywające wewnętrzną wrażliwość oczy i dodał, starając się rozproszyć ogarniającą go rozpacz:– Jeśli jednak przetrwamy, to liczę na jakąś wiadomość od was!Bezgłośny uśmiech pojawił się na niektórych twarzach, po czym wszyscy zaczęli się rozglądać po pozostałych w oczekiwaniu. Po kilku chwilach Alnilam podniosła rękę, sygnalizując chęć wyjaśnień.– Dziękuję wam za to, że zaufaliście mi i chcieliście bym wam towarzyszyła. Będę o was pamiętała do końca i trzymała kciuki za powodzenie wyprawy, ale mnie nie jest ona pisana. Od samego początku prześladuje mnie strach z nią związany i nie mogę się go pozbyć. Nie wiem, czym jest spowodowany, ale kiedy myślę o tym, by zostać, on znika. Nie mogę więc tego zrobić. To byłoby wbrew mnie samej, coś lub ktoś po prostu nie pozwala mi odlecieć. Poza tym musiałabym zostawić wiele osób, które kocham. Wybaczcie mi! Powodzenia!Usiadła, a po chwili po jej twarzy popłynęły szczere łzy. Kochała swoich przyjaciół i nie chciała ich zostawiać, ale rozdarcie, jakie ją ogarniało okazało się silniejsze. Nide podeszła do niej po chwili i czule objęła ją, szepcząc coś na ucho. Po jej słowach uścisnęły się i razem uroniły jeszcze kilka łez.– Czy jeszcze ktoś zdecydował podobnie? – rzucił trwająca kilkadziesiąt sekund pozwoliła się wszystkim upewnić, że pozostali stworzą zespół, który podejmie wyzwanie losu. Sześć osób, które postanowiły zostawić świat i życie, jakie znali do dziś, i zamienić je na ryzykowną podróż. Podróż ta nie miała nawet jeszcze swojego celu. Nie było również pewne, że dotrze gdziekolwiek, do innego świata, w którym ich nadzieje na ocalenie nie okażą się puste. Jednak te sześć osób miało umysły i dusze, które nie pozwalały myśleć, że nie ma żadnego wyjścia i możliwości. Odwaga na pewno była tym, co ich łączyło. Wszyscy byli otwarci na nowe, na to, co większości wydawało się szalone, dlatego też spotkali się tutaj i postanowili, że oni sami zdecydują, jak się dalej potoczy ich życie.– Zapytam pozostałych po raz ostatni i proszę wszystkich o uznanie tych słów za ostateczne – powiedział Tauril i skierował wzrok na osobę siedzącą najbardziej po jego lewej stronie…– Albali, czy jesteś gotowa?– Tak! – odpowiedziała z delikatnym uśmiechem Albali, bez najmniejszego niezdecydowania, jednocześnie salutując symbolicznie dotknięciem daszku wojskowej czapki, którą bardzo często nosiła.– Dziękuję ci i witam wśród załogi – odparł Tauril z podobnym uśmiechem, choć mniej dostrzegalnym.– Mayu, jaka jest twoja decyzja?– Oczywiście niezmienna, lecę z wami! Nie mogłabym postąpić inaczej – odpowiedziała Maya, a na jej delikatnej jak ryżowy papier twarzyczce zarysował się leciutko uśmiech.– Cieszę się zatem! Przyznam szczerze, że z tobą będę czuł się pewniej – odparł Tauril z wyraźną ulgą.– Arctu, twoje decyzje bez zmian? – Zwrócił się Tauril do kolejnego z przyjaciół.– Nie było łatwo, znaleźć odpowiednią motywację, by pogodzić się ze wszystkim, co się wiąże z naszym planem, ale ostatecznie doszedłem do wniosku, że nie mogę zrobić nic lepszego. Poza tym, wiecie, że marzenia ciągną moje życie w stronę tego, co nieznane, a taka okazja, mimo swej tragicznej przyczyny, jest przecież wielką przygodą. Coś takiego zawsze mnie pociągało, choć wiązało się z pewnym strachem… Jednak to jest właśnie ten rodzaj obaw, które mimo swej obecności skłaniają do bycia trochę szalonym… – Arctu wyraźnie zamyślony jednocześnie nad wszystkimi najdrobniejszymi aspektami, jakie wiążą się z planem, nie zauważył, że wszyscy patrzą na niego dziwnie, czekając, aż powie zwykłe tak lub nie, co wreszcie spostrzegłszy, wzdrygnął się, uśmiechnął i skwitował po prostu: – No… tak, przepraszam! Lecimy!– Anu, czy nadal jesteś zdecydowany na to wszystko? Jesteś dalej z nami? – pytał Tauril.– Słuchajcie, o ile mi wiadomo nie ma tutaj innego pilota, a ja nie chciałbym myśleć, że będziecie mnie przeklinać z tego powodu, że zmusiłem kogoś z was do nauki pilotażu w kilka tygodni. Natomiast na serio, to oczywiście, że lecę. Sama myśl o tej wyprawie przyprawia mnie o dreszcze, a to jest coś, na co czekam odkąd wstąpiłem do akademii i zasiadłem pierwszy raz za sterami. Gdybym miał dalej kontynuować swoją karierę w jakiejś marnej firmie transportowej, bo na flotę gwiezdną nie mam chyba co liczyć, to kto wie, może nie zdołałbym dotrzeć dalej niż na orbitę jakimś wycieczkowym wahadłowcem. Ludzie! Ja muszę latać i nie mam na myśli grupek staruszków z dziećmi, którzy chcą skorzystać z ostatniej szansy na ujrzenie Ziemi z kosmosu i przeżycie czegoś w ich mniemaniu ekscytującego w ostatnich latach życia, kiedy wreszcie mają czas na zaspakajanie ciekawości. Tyle mogę powiedzieć! – odparł Anu, wyrażając niemal z żalem, że został potraktowany, jakby obawiał się ryzyka. Czy pamiętacie kto zadał to pytanie? Tak, właśnie Alicja z Krainy Czarów! W dzisiejszym poście My będziemy o to pytać i może usłyszymy odpowiedź. Przyszłość jest uzdrowioną przeszłością - to hasło niech Nam przyświeca i prowadzi do prawdy! Co, jest kluczem do lepszej przyszłości? Proste słowo - ZMIANA! Czy to jest proste? Dla niektórych tak, ale jeszcze dla wielu - nie! Postawię więc pytanie. Na czym oparte są nasze wybory (w większości)? Odpowiedź - na lęku i strachu! To właśnie z nich powstaje złość, agresja, nietolerancja, egoizm. Gdzieś, tam w głębi każdy z nas chciałby żyć w harmonii i spokoju, jest to jednak trudne do zrealizowania, gdy godzimy się na egzystencję w materializmie i nienawiści. Kłamstwo, strach, kontrola, manipulacje - to, jest stale wokół nas! Dlaczego, tak się dzieje? Odpowiedź znów jest prosta. Nasz świat stanowi odbicie połączonej świadomości wszystkich, którzy w nim żyją. Przerażające jest, to, że większości taki on odpowiada. I dlatego tak trudno jest go zmienić. Codziennie spotykamy ludzi tak, o niskiej jak i wysokiej świadomości. Pytanie brzmi - za, którą Ty się opowiadasz? Bowiem, wszystko zaczyna się od Ciebie! Chcesz, aby świat się zmienił - to najpierw uporządkuj swój własny świat. Nasz zbiorowa świadomość sama stwarza własne potwory, że wymienię tylko Stalina czy Hitlera. Bo, to właśnie ta świadomość pozwoliła na krzewienie nienawiści, wyższości, nietolerancji. Popatrzmy dookoła. Czy dużo się zmieniło w tej kwestii? Otwórzmy oczy - nie wiele! Choć przecież, na drugim biegunie mamy doświadczenia Chrystusa - jedność, miłość, wspólnota, świadomość. Czy potrafimy naprawdę wcielać je w życie? Wielu było Nauczycieli Ludzkości - czy chcieliśmy ich słuchać? Co nam przekazali? Tworzymy swoje życie przez iluzję, co powoduje, że stoimy w miejscu, a nasza egzystencja jest kłamstwem, tkwieniem w bezpiecznych wzorcach i przekonaniach i to właśnie nie pozwala nam się posuwać do przodu. Mamy nauczyć się doświadczać Ciemności i Światła z tą samą otwartością i akceptacją, bo tylko w ten sposób zrozumiemy całość i będziemy wolni. Więc słowo o duchowości. Wiele rzeczy nauczyliśmy się przyjmować na wiarę - tego wymaga od nas religia. Może i dlatego wiele religii zawodzi. Różnica między religią a duchowością polega na "samodzielności" poszukiwań prawdy, uczenia się z własnych doświadczeń, a nie cudzych, do odrzucania fałszywych proroków i ich idei. Świadomość więc w odniesieniu do powyższego to zrozumienie wszystkich nas, że to, co dzieje się jednemu - dzieje się zarazem wszystkim - jako Całości! We Wszechświecie nie istnieje nic w oderwaniu od reszty, wszystko jest wspólną więzią, wspólną zależnością i to jest prawda do zrozumienia przez ludzi i i w niej mają być zakorzenione wszystkie prawa! Jednak pozwolę sobie dodać taką uwagę patrząc na różne dzisiejsze sytuacje. Prawda i polityka rzadko idą z sobą w parze, ponieważ polityka polega na tym, żeby stosując odpowiednią retorykę, mówić tylko, to, co jest konieczne do uzyskania własnego celu i przekonać odbiorców, że ich interes pokrywa się z interesem władzy. Rozwój Wszystkich nas czeka konfrontacja z tym, co nas ogranicza i dla niektórych nie będzie to przyjemne doświadczenie, chyba, że nie będziecie się przed tym bronili. Wybór jest prosty - Światło czy Ciemność, czy dalsze wyniszczanie się nawzajem, czy wejście na drogę wielkiej integracji, zrozumienia, szacunku dla innych i przyrody. Warunkiem odmiany i pojawienia się wyższych wartości jest całkowita transformacja naszych słabości, zmiana stylu życia, ciągłe podnoszenie własnych wibracji i odrzucenie pustych słów, które nic nie znaczą, a przykrywają tylko naszą wewnętrzną pustkę. Jak sobie z tym poradzimy i jakie mamy prognozy na następne lata, o tym w następnym poście. Transformacja Gdy już zabierzemy się za Wielkie Sprzątanie, może to trwać długo. Bowiem wiele, wiele pokoleń niszczyło ten świat z zapałem godnym lepszej sprawy i w dużej mierze to się udało! Pamiętajmy o tym, że wszystko w życiu jest energią, która stale niesie jakieś informacje. I choć możemy czuć lęk przed spojrzeniem w głąb siebie, bo nosimy tam wiele traum, nierozwiązanych problemów, emocji i kłamstw, w które długo wierzyliśmy - odważmy się tam popatrzeć! Taka transformacja jest wpisana w nasze pokolenie i nie uciekniemy od niej. Spotkanie z tymi upiorami przeszłości da nam oczyszczenie, zrozumienie, uspokojenie, wyższą świadomość, a to może być tym, co nazywa się ; otwarciem serca "spokojem ducha, miłością i zrozumieniem sensu życia". Czy to jakaś kara, dlaczego tak się dzieje , moglibyście zapytać. W książce "Rozmowy z Bogiem" jest taka na to odpowiedź. Człowieku sam sobie stale komplikujesz życie. Mówisz - tak chcę, ja to chcę, nie zważając na konsekwencje. Chcesz i Ja ci to daję, bo nie oceniam twoich wyborów w kategorii - dobre -złe. Tak, więc czy to jest rzecz czy doświadczenie, ty wybierasz, a Ja ci to daję! Zastanów się więc nad własnymi wyborami. Jest taka prawda "Właściwy wybór daje życie świadome, zaś życie z przypadku jest życiem nieświadomych i często błędnych reakcji". Dokąd to wszystko prowadzi Jednak niczego w sobie nie oceniajmy, uhonorujmy to, jak mówi Hellinger, zastanawiając się jaką wiedzę przez to zyskaliśmy i co możemy z tym zrobić. Może to da nam odpowiedź na odwieczne pytanie - Kim jesteśmy w tej Orkiestrze Wszechświata i jaki jest cel naszego pobytu na Ziemi. Niektórzy powinni zadać sobie pytanie - Czy pogoń za materią i dobrobytem zupełnie wystarcza do prawdziwego spełnienia wizji szczęśliwego życia? Czy tym można w pełni zaspokoić nasze serce, tą ogromną przestrzeń oświetlającą naszą drogę? Otwórzmy wreszcie oczy, zacznijmy zauważać znaki na swojej drodze, różne tzw, zbiegi okoliczności, które mają nam uzmysłowić, że życie ma głębszy sens niż nam się wydaje. Wszyscy znajdujemy się w ogromnej sieci energii i podlegamy cały czas drganiom Wszechświata. Powtórzę więc jeszcze raz "Co ja zrobię Tobie, mnie też dotknie". Nasze życie nie jest dziełem przypadku, każdy z nas pojawiając się na Ziemi otrzymał specjalne zadanie, które ma wykonać dokonując wyborów, które zawsze pociągają za sobą takie czy inne doświadczenia, a w tym wszystkim ogromną rolę odgrywa świadomość zbiorowa. Uwaga jednak - jeśli nie zachowamy czujności, może ona doskonale nami manipulować, a wówczas z wolą czy bez niej pójdziemy tam, gdzie ona chce. Zadziwiające, jak duże jest poparcie dla tego typu działań, zupełnie jak byśmy byli bezwolnymi marionetkami. Uwaga na koniec Drodzy czytelnicy na dziś wystarczy tych nauk, jednak chciałabym Wam coś zasugerować. Rzecz banalnie prostą, jednak mającą duże znaczenie. Już starożytni zauważyli, że na los i życie człowieka bardzo silnie wpływają otaczające go rzeczy i przestrzenie. Wszystko, co stare - brudne, zużyte, rozbite, pęknięte tworzy w domu bardzo negatywną energię, która zupełnie nie sprzyja szczęśliwemu i zdrowemu życiu. Zanim więc zabierzecie się za swoje wnętrze, zmobilizujcie się i wyrzućcie to, co już spełniło swoją rolę, coś czego nie używacie, co jest zniszczone. To są właśnie nośniki tej złej energii. Po wyrzuceniu zbędnych rzeczy, zróbcie dokładne sprzątanie. Uwaga - nie wolno przy tym się złościć! Na koniec zapalcie świece, okadźcie szałwią lub rozpylcie olejek szałwiowy. Ważne; Najlepszym czasem na oczyszczanie i okadzanie mieszkania jest pierwsze 15 dni danego miesiąca księżycowego. W dniu, w którym oczyszczaliście mieszkanie nie wolno nic dawać ani pożyczać. Dziś mamy niepowtarzalną szansę wejść do SALI LUSTER i przyjrzeć się sobie bez taryfy ulgowej i choć może nie zawsze będzie to przyjemny widok - uwierzcie mi, że warto! Ten czas teraz został nam dany na wykonanie pracy zmian w sobie, aby cały strach lęk, agresję, nauczyć się przekształcać w empatię i akceptację, a nasz pęd do niszczenia, zmienić w rozumne dbanie o ludzkość i ochronę planety! Dziękuję wszystkim wytrwałym i zapraszam na kolejne posty. Pozdrawiam Basia😊 Ludzi od zawsze fascynowało, co się z nami dzieje po śmierci. Bez względu na to, co myślisz o życiu pozagrobowym (lub jego braku), na pewno intrygują Cię historie, w których ludzie opowiadają o swoich wizjach lub doświadczeniach z pogranicza życia i śmierci. Opowieści tych osób jedni traktują jako dowód życia pośmiertnego, inni jak nadprzyrodzone zdarzenia. Jeszcze inni szukają naukowego wytłumaczenia tego zjawiska. Niezależnie od tego, do której grupy należysz, na pewno w tym wpisie znajdziesz coś dla siebie, bo dzisiejszy wpis będzie właśnie o takiej historii. Mojej historii. SPIS TREŚCI Czy byłam po „drugiej stronie?” Czym są doświadczenia z pogranicza życia i śmierci? Głęboka przemiana Spojrzenie ze strony naukowej na doświadczenia z pogranicza życia i śmierci Świadomość po śmierci istnieje. Badania naukowe Czy wiesz, że… Czy byłam po „drugiej stronie?” Kiedy wybudziłam się ze śpiączki, opowiadałam rodzicom, że unosiłam się nad ziemią. Patrzyłam z góry, na ratowników, którzy mnie reanimowali, a potem wprowadzali moje ciało na noszach do karetki. Być może Was rozczaruję, ale to jedyne wspomnienie, które i tak znam tylko z opowieści rodziców, ponieważ był to okres bezpośrednio po wybudzeniu, z którego niewiele pamiętam. Nie było żadnego tunelu, ani nawołującego z oddali głosu, albo może był, ale nie nazbyt kuszący. Sama nie wiem, czy uwierzyłabym w taką historię komukolwiek, ale po wybudzeniu kompletnie nie ogarniałam, co się dzieje wokół mnie. Nie zastanawiałam się nawet, dlaczego leżę w szpitalu, miałam uraz pamięci krótkotrwałej, nie pamiętałam, co się stało, a opowiedziałam, co się ze mną działo. Czym są doświadczenia z pogranicza życia i śmierci? Nie byłabym sobą, jeżeli nie przemyciłabym do wpisu trochę naukowego bełkotu na ten temat. NDE – near-death experiences – to doświadczenia osób, które znalazły się w stanie zagrożenia życia, często w śmierci klinicznej, które przeżyły zatrzymanie krążenia. Do najczęściej opisywanych doświadczeń należą: poczucie bycia martwympoczucie opuszczenia ciała – może towarzyszyć temu obserwacja swojego ciała z górywidzenie światła na końcu tunelu – może być wynikiem niedotlenienia mózguw zależności od wyznawanej religii – widzenie swoich bogówodczuwanie pozytywnych emocji – błogość, euforia, akceptacja śmierci W literaturze było to opisane tak: wyobraź sobie sen, w którym odczuwasz intensywne uczucie obecności, najprawdziwsze i najbardziej realne doświadczenie w twoim życiu, gdy odpływasz od ciała i patrzysz na własną twarz. Przeszywa Cię strach, gdy mijają wspomnienia z twojego życia, ale potem ogarnia cię już tylko uczucie błogości. Brzmi, jak reklama fazy po dobrym ziole. Jaka szkoda, że wciąż krążymy wokół tematu śmierci. Ludzie, którzy doświadczyli chwilowej śmierci ciała, często są w stanie opisać to, co się działo wokół nich, podczas gdy teoretycznie nie wykazywali żadnych funkcji życiowych. Trafili do szpitala już nieprzytomni, ale pamiętają rozmowy i potrafią dokładnie opisać otoczenie. Głęboka przemiana NDE to przemieniające doświadczenie, które powoduje głębokie zmiany w stosunku do życia i śmierci. Pacjenci, którzy doświadczyli NDE zdecydowanie lepiej potrafią sobie radzić ze stresem. Nasza skala stresu dotycząca codziennych spraw w większości składa się z „jest okej”, a potem „trochę mnie to zaniepokoiło”. Dzięki grupie na Facebook’u zrzeszającej osoby z wszczepionymi urządzeniami, poznałam wiele osób po NZK (nagłe zatrzymanie krążenia). Z jednymi znam się osobiście, z innymi rozmawiałam tylko przez szybkę, ale nie przeszkadzało nam to w nawiązaniu specjalnej więzi. Dzięki nim wiem, że nikt nie potrafi nas tak zrozumieć, jak my sami. Śmierć kliniczna pozwoliła mi nabrać dużego dystansu do życia, innej perspektywy, ale i sprawić, że śmierć sama w sobie przestała być przerażająca. Jeżeli miałabym spojrzeć na siebie z boku, obiektywnie, określiłabym siebie jako osobę, która cieszy się z drobnych rzeczy, jest lekkoduchem i prawie niczym się nie przejmuje (co nie raz zostało mi to wypomniane). Natomiast prawda jest taka, że po takich przejściach, jest wiele rzeczy, które doceniam, bo wiem jak łatwo je stracić i mało spraw może wyprowadzić mnie z równowagi. Większość przyjmuję na chłodno. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że nawet jeśli niechcący odcięłabym sobie palec, poinformowałabym o tym spokojnym tonem. W końcu, co to zmieni, jeśli wprowadzę do swojego życia panikę? Prawdziwi panikarze pewnie straciliby sens życia, ale wiem, niektórym to pomaga uwolnić złe emocje i na zdrowie! Każdy ma swój sposób na radzenie sobie w życiu. Ale powiem Wam, że okazało się, że mnóstwo jest takich spraw, nad którymi mogę spokojnie przejść dalej i nie przejmować się nimi. I życie dalej trwa, a świat się nie zawalił (wow!). Polecam czasem spróbować. Po tym, jak ukazał się mój wpis na JoeMonster, otrzymałam od Was mnóstwo wiadomości i komentarzy, że ten wpis ustawił z powrotem wasze życie do pionu i przypomniał, że są rzeczy ważne i ważniejsze. Bardzo się cieszę i odhaczam to jako swój mały sukces, że tak pozytywnie odebraliście ten przekaz! Spojrzenie ze strony naukowej na doświadczenia z pogranicza życia i śmierci Świadomość po śmierci istnieje. Dr Sam Parnia1 opublikował pierwsze na tak dużą skalę badanie pod kryptonimem AWARE (AWAreness during REsuscitation). Badanie miało na celu poznanie doświadczeń osób, które przeżyły zatrzymanie akcji serca. Przeprowadził on również z nimi szereg wywiadów. Według niego wszystko wskazuje na to, że ludzie zachowują świadomość jeszcze w pierwszej fazie zgonu. Bez wątpienia najciekawszym tematem w tym badaniu była chęć zbadania możliwości oddzielenia się od swojego ciała i obserwowania się z góry. Wyniki wykazały, że 40% osób, które przeżyły zatrzymanie akcji serca, wiedziało w tym czasie, że były klinicznie martwe. Jeszcze zanim ich serca zostały ponownie uruchomione. Infografika – źródło własne Być może umysł naprawdę może funkcjonować, niezależnie od mózgu? Lekarze definiują śmierć na podstawie momentu, kiedy serce przestaje bić. Wtedy krew nie krąży już do mózgu, co oznacza, że jego funkcje niemal natychmiast uległy zatrzymaniu. Technicznie rzecz biorąc, w ten sposób stwierdza się czas zgonu. Mózg zwykle „wyłącza się” w ciągu 20-30 sekund po zatrzymaniu serca. Sukcesywnie coraz większe grono badaczy przychyla się teorii, że ludzka świadomość nie zanika natychmiast po zatrzymaniu pracy serca. Jest to istotne, ponieważ do tej pory zakładano, że doświadczenia związane ze śmiercią są prawdopodobnie halucynacjami lub złudzeniami. Świadomość po śmierci klinicznej: „Czy później zaniknie, nie wiemy” Trzeba przyznać, że fakt, iż człowiek może być świadomy w momencie, gdy lekarze ogłaszają czas jego zgonu, jest nieco przerażający. Obecnie Parnia bada najbardziej tajemnicze aspekty stanów granicznych. Stara się wykryć, co stoi za opowieściami osób, które przeżyły zatrzymanie akcji serca. Tymi o poczuciu „opuszczenia ciała” i innych doznaniach związanych z doświadczeniem śmierci klinicznej. Ma nadzieję, że te relacje ujawnią mu coś o strefie zawieszenia życia i o naturze śmierci jako takiej. Badania naukowe Dr Pim Van Lommel2 i jego współpracownicy ze szpitala Rijnstate w Holandii prowadzili badania przez 13 lat (1988-2001) . Pytali pacjentów odratowanych ze stanów śmierci klinicznej, czy pamiętają coś z tego okresu. Przebadanych było 344 pacjentów i 62 osoby przyznały, że mają wspomnienia z tego okresu. 18% przyznała, że miała wspomnienia z przeżyć doznanych w czasie, kiedy byli klinicznie martwi. Niestety, nie dla wszystkich doświadczenie z pogranicza śmierci, do którego doprowadziło zatrzymanie akcji serca, jest czymś wspaniałym. Dla większości osób jest traumatycznym wspomnieniem, często powiązanym z zespołem stresu pourazowego (PTSD). Nasuwa się, więc pytanie: Dlaczego niektóre osoby doznają pozytywnych doświadczeń z pogranicza śmierci? U zwierząt, podczas ekstremalnego niebezpieczeństwa wydzielane są dopamina oraz opioidy, które pomagają znieść ból. Te same substancje mogą być wydzielane również u ludzi, podczas zdarzenia zagrażającego życiu. Pomagają one wywołać pozytywne emocje oraz znieść ból (Mobbs i Watt 2011). Czy wiesz, że… Doznania pojawiające się w stanie śmierci klinicznej mogły dać początek praktycznie wszystkim wierzeniom religijnym, w których występuje życie pośmiertne? Wizje raju czy piekła do złudzenia przypominają to, o czym opowiadają osoby, które przeżyły śmierć kliniczną Źródło: 793 views

co jest po drugiej stronie serca